Watamula

De kunstenaars

Kevin Osepa (Willemstad, Curaçao, 1994)

Watamula is de naam van bruisende rotsen aan de noordkust van Curaçao, ‘waar het eiland ademt’. Het is ook de titel van een videofilm waarin Kevin Osepa het land van zijn jeugd doorkruist: de vrijheid tegemoet.
Osepa brengt in zijn magisch-realistische foto’s en films schoonheid in beeld van lichamelijkheid, seksualiteit, gendergelijkheid, magische eenheid met hemel en aarde, zwart en wit. Hij put inspiratie uit Brua, de geesteswereld op de Antillen, en wast taboes weg.

Hans Broek (Veenendaal, 1965)

Hans Broek brengt als reizende kunstenaar nieuwe en oude werelden dichterbij. Broek ontdekte dat een van zijn voorouders bij de slavernij betrokken was. Dat is het begin van zijn onderzoek naar deze demonische geschiedenis. Hij reist naar Ghana, Senegal en Suriname, langs slavenforten, slavenkerkers en plantagehuizen. Wrede architectuur, die vaak nog recht overeind staat, zoals hij demonstreert in schilderijen vol beheerste woede.

Amjad Hashem (Damascus, Syrië, 1982)

Amjad Hashem vluchtte in 2015 voor de oorlog in Syrië en woont in Nederland. Hij maakt krachtige beelden vol symboliek over levensveranderingen door trauma’s als oorlog, ziekte of het sterven van een geliefde. Opvallend is de losse tulband die vaak terugkomt in zijn werk: een ritueel teken van verbondenheid en verlies. De windsels herinneren aan mummies, zwachtels en banden die zich door de tijd slingeren, als leidsels voor de ontwikkeling van een nieuwe identiteit en plaats in de wereld.

Inge Meijer (Beverwijk, 1986)

Meijer werkt door in een oeroude traditie van landschap en bloemenstilleven. Ze speelt in haar fotografie en films met de relatie tussen mens en omgeving. Licht absurdistisch onderzoekt ze ons geschipper tussen natuur en cultuur en de ongemakkelijke relatie die de mens met zijn omgeving heeft.

Charlotte Schleiffert (Tilburg, 1967)

Charlotte Schleiffert maakt maatschappelijk geëngageerde schilderijen en tekeningen, op groot formaat. Nadat zij in 1999 de Prix de Rome won, reisde ze door Italië in het spoor van de westerse kunstgeschiedenis. De jaren erop trok ze over de continenten, van Zuid-Amerika tot Indonesië. Haar krachtige, kleurrijke werk is een catwalk van wereldreizigers. Dit zijn geen individuen meer, maar totems van diversiteit: een uitbundige versmelting van windstreken, man en vrouw, folklore en fashion, rijk en arm, mens en dier.

Jennifer Tee (Amsterdam, 1973)

De tulpencollages van Jennifer Tee, zoals Tampan Womb of Time, verbeelden levensreizen en wereldreizen. Het patroon oogt als gestileerde plattegrond van ons bestaan. Ze volgt het patroon van ceremoniële kleden uit Sumatra: schepen en reizigers varen door tijd en ruimte. Het cliché van de tulp als Nederlands marketingsymbool verdwijnt in een rijke puzzel van culturen. Tegenover haar mozaïeken kun je eindeloos dwalen. Grote thema's als migratie en integratie zijn verweven in een fijnzinnig samenspel, dat zich blaadje voor blaadje ontvouwt.

Wanderlust - Watamula

Watamula geeft een actueel vervolg aan de tentoonstelling Wanderlust. Nederlandse kunstenaars op reis 1800-1900. Wanderlust is georganiseerd in samenwerking met het Rijksmuseum in Amsterdam. Watamula is samengesteld door conservator moderne en hedendaagse kunst Wilma Sütö van het Dordrechts Museum. Diverse aanwinsten voor de collectie zijn hier voor het eerst te zien. Wanderlust en Watamula zijn twee tentoonstellingen in een.