UMA onderzoekt in ‘Burning Sweetgrass‘ hoe we de dood het hoofd bieden met samenzang en dans, terwijl we de rijkdom van onze rituelen verkennen en culturele verschillen omarmen.
Op reis naar de dood met opzwepende dans, orgelmuziek en Japanse reclametunes
Het leven kent één zekerheid: we gaan allemaal dood. Toch geven we in Nederland onze sterfelijkheid het liefst zo min mogelijk ruimte in ons leven. UMA gaat in ‘Burning Sweetgrass’ het onvermijdelijke te lijf met meerstemmige samenzang en opzwepende dans, om een antwoord te vinden op de allesomvattende vraag: hoe kunnen we leven met de dood?
Hakkelende gesprekken in de aula, een slideshow met foto’s waarbij niemand weet of hardop huilen gepast is, gefluister bij de cake en koffie; mensen gedragen zich zelden zo ongemakkelijk als op een begrafenis. Wat is de rijkdom of armoede van de rituelen die we hebben gecreëerd rondom de dood? Hoe verhoudt de ingetogen, soms humoristisch gekaderde Hollandse nuchterheid zich tot andere culturen, zoals de Creoolse en Indonesische? Waar ga je heen als je sterft en welke rol spelen de gestorvenen in de levens van de achterblijvers? In een fysieke voorstelling, muzikaal geïnspireerd door gamelan, orgelmuziek en Japanse reclametunes, neemt UMA het publiek mee op een reis naar de dood.
